Ik werd als kind erg geraakt door wereldproblematiek, vooral door milieuvervuiling en ontbossing. Ik was verdrietig en voelde me machteloos, maar vooral héél boos. Woedend. Laaiend! Ik heb als jongere vervolgens veel gereisd en van verschillende pogingen geproefd om de wereld te verbeteren, onder andere in India en Brazilië. Maar ik zag weinig vooruitgang en vooral veel obstakels en raakte ontmoedigd. Ik heb mezelf vervolgens jarenlang stil gehouden: het was te groot voor mij en ik heb geprobeerd het dan maar niet meer te voelen.
Maar 'niet voelen' bevredigde me niet. 'Woedend' gaf energie! Laaiend vuur gaf kracht en actie, en maakte dat ik kon staan voor waar ik om gaf. Ik besefte me dat ik de wildheid en onstuimigheid van mijn gevoel nodig heb om me levend te voelen, en om bij mijn liefde te kunnen. Dus ben ik teruggegaan naar de 'basisschool' om te leren hoe ik mijn geraaktheid in kan zetten als kracht.
Sindsdien werk ik met verschillende methodes om het contact te herstellen met deze natuurlijke innerlijke 'wildheid', die ons als vanzelf verbind met alles dat natuurlijk en wild is om ons heen, alle groeiende, bloeiende, kruipende dingen. Mijn (op) gave is om mensen, door een her-verbinding met gevoel, weer verliefd te laten worden op de aarde, waardoor een cultuur kan ontstaan waarin mensen als vanzelf zorg dragen voor elkaar en hun omgeving.
Deze natuur-verbonden cultuur waarin ik gedij is een eenvoudige cultuur. Niet de idyllische eenvoud die gepretendeerd wordt in romantische verbeeldingen van het platteland, waarin iedereen gelukkig is en alles goed afloopt, maar een eenvoud die accepteert dat zowel dood als leven deel zijn van het bestaan. Een simpele, 'modderige' eenvoud van werken met en zijn op de aarde, waarvoor je 'vies' moet durven worden. De eenvoud van verbinding die ik terugvond in het ziekenhuisbed waarin mijn moeder overleed. Een eenvoud waarin de diepte zichtbaar wordt.
De cultuur waarin ik gedij omarmt de wildheid van de natuur, zowel van binnen als van buiten. Het is een cultuur waarin mensen verbinding hebben met de getemde, maar ook de 'ongetemde' delen in zichzelf. Een wildheid die op haar strepen kan staan. Een wildheid die geraakt kan worden en vol tranen door de straten kan rennen. Een wildheid die uitbundig kan zijn en speels.
Daar wil ik mensen graag raken, in die wilde eenvoud, die modderige liefde en bevlogenheid. Op de plek waar, vanwege het wegvallen van innerlijk muren, je geraakt kunt worden en je je liefde herontdekt. Waarin je als vanzelf wilt geven en je dankbaar je rol op je neemt ter ondersteuning van alle levende wezens waarmee je je verbonden weet.